Tulpenmanie, een nieuw project, en dit is mijn verhaal.

Gouden Tulpen, een levendige handel in tulpenbollen aan het begin van de 17^e eeuw, maniakale, koortsachtige speculatie, prijzen gaan sky high. Op een veiling in 1637 wisselde één bol van eigenaar voor een prijs die gelijk staat aan een tienvoud van het jaarsalaris van een ervaren ambachtsman.

En toen, ‘KABOOM’! De bollenbubbel knapte. Een waar virus was het; de koortsachtige wens om het  zeldzame, het zeldzaamste, het aller zeldzaamste - koste wat kost, want - dat is het geld waard. We leiden en lijden aan de Tulpenmanie, heden ten dage nog steeds.

Met deze woorden in gedachte werkte ik aan een serie gouden tulpen en bollen. Tijdens het maakproces kreeg ik het schaamrood op mijn kaken. Ik gebruik 23 ¾ karaats bladgoud. Maar: Bestaat er wel eerlijk goud? Van wie waren die handen die dit goud gedolven hebben? Hoe waren de arbeidsomstandigheden? Is het wel nodig om echt bladgoud te gebruiken? Wat voegt het toe? Wordt het daarmee bijzonderder? Is die rode ondergrond niet ook heel mooi? Het is een prachtig materiaal toch? De glans is niet te glimmend. De kleur is niet te goud, als in de zin van nep. Ik besluit te kiezen voor het dure goedje. Ik denk dat de gouden tulpen juist in deze hoedanigheid kunnen helpen herinneren de schoonheid te blijven waarderen in het kleine. Ze helpen je om regelmatig een stapje langzamer te gaan, zodat je eens om kan kijken naar de eenvoudige arbeider die misschien wel schitterend werk verricht, zodat je je eens verwonderd over dat ogenschijnlijk waardeloze materiaal dat je wilde weggooien en waar nog zoveel mee kan. Ze helpen je herinneren om elke dag een beetje wijzer en bewuster te worden. En dat kleine beetje hulp kunnen we heel goed gebruiken.